چه بی صبرانه دوریت را صبر می کنم و تو چه آرام صبوری می کنی بر طاقت طاقَ م

یاد نمناکَ ت مگر رهایم می کند دمی که آسوده خاطر شوم؟

تمام جسم خسته ام زخمی از زخم زبانهاست!

چه خستگی ناپذیرند این انسانها از زخم زدن مدام و متنوع بر جان های رنجور تنها...

چه مشتاقند بر تجسس در کار غیر...

چه سرمست و متفکرانه شراره های مذاب کج فهمی شان را نثار این دل شرحه شرحه می کنند

چقدر آسان است برایشان آتش گرفتن دل ها و چه عاقلانه نظاره گر سوختنَ ت می شوند

کلام سرخ آتشین را چون داغ بر دلت می زنند و آن را عاشقانه ای از سوی خود می دانند

خوشبختی از منظرشان چیزی است... برای تو غریب...

تو خوشبختی...

اما آنها با کمال دلسوزی برای بدبختی ات می گریند..! و تو را از منظر و مرآی خود می نگرند

...

رهایم کنید! دارم می سوزم ببین!

چشمانم این روزها مدام سیاهی می رود...

گلویم همواره خشک است و تلخ... تلخ تلخ

قدری، گاهی... چشم در چشمم بدوز که از نگاهت نور بگیرم..نگاهت اعجاز!

و همان بغض سنگین آشنا مثل همیشه مونس لحظه لحظه های من است

تو بخند تو که بخندی غم بی معناست...و کامَ م از رضایت تو همیشه چون عسل شیرین است

زندگی یعنی تو.. خوشبختی تویی.. و من تو را دارم...

من فدای سرت با من بمان           با من بمان..!

بنت العَبرَه                                       بعون الله الملک الأعلی

«به شوق موعود عج»  

بیا بیا گل نرگس، که فصل بیداری است               و منتظر دل دنیا به روی دلداری است

نفس نفس تپش قلب ها شماره زنان                به عشق روی تو،یک«دم»،دگر به جان جاریست

بیا بیا گل نرگس، قرار مشتاقان                        که سینه تنگ ظهور است و آسمان نیلی است

نه ظلم ظالم و نه کید های ابلیسان                  کدامشان به بر خالصان حق کاری است

بیا بیا گل نرگس، امید حق جویان                      قسم به آیه قرآن که قصدمان یاری است

دوصد ترانه به دلها ز پوچی و خواری است           ز غفلت از تو و از زرق و برق تو خالی است

بیا بیا گل نرگس، ز غفلتم بگذر                         ز ناز غیبت تو در دلم غزل خوانی است

تمام عمر به عشقت، ولی به سستی رفت        جزای عشق بدون عمل، گرفتاری است

بیا بیا گل نرگس، فدای تو مولا                         شود تمامی خونی که در رگم جاری است

اگرچه زنده به جسمیم و نفس غرق هواست      ولیک فطرتمان بر ولایتت باقی است

بیا بیا گل نرگس، قرار منتظران                        به مرده دل، ز تو یک «دم»، نه، نام تو کافی است

امید قلب سیاهم، شِفای دل، مولا                  بیا که بی تو جهان یک سرای پوشالی است

بیا بیا گل نرگس، بیا «امام عزیز»                    بیا که ضُر به وفور است و کَیل  مان خالی است

قسم به سوره کوثر که یادمان نرود                  که دین بدون ولایت نتیجه اش سیلی است

                         بنت العبرة                                بعون الله الملک الاعلی